Για το χειροκρότημα...

 

Απλώς σε ρωτώ.

Θαρρείς πως όλα είναι εύκολα;

Πως όλα γίνονται με τα δικά σου μέσα;

Πιστεύεις αλήθεια στον ανίκητο σου εαυτό, στην απροπέλαστή σου ματία, στην αψεγάδιαστή σου θέα;

Και θαρρείς ακόμη ότι θα κρύβεσαι μια όλοκληρη ζωή πίσω από την επιπλαστή σου τελειότητα;

Δε σου εναντιώνομαι, απλώς ρωτώ.

Για πόσο ακόμη θα ονειροβατείς στο τεντωμένο σκοίνι που έχεις υποχρεώσει την ύπαρξή σου να βαδίζει;

Ομορφία.

Δόξα.

Αυτοπεποίθηση.

Εχέγγυα μιας λαμπερής εποχής στην αιωνιότητα του θνητού σου είναι.

Μα είσαι τυφλός.

Πες μου πως φαντάζουν οι μέρες σου στο αδιάκοπο σκοτάδι;;

Χωρίς ίχνος πύρινης αγάπης.

Μου λες: Μα βλέπω να ξετυλίγονται μπροστά μου όλα όσα επιθύμησα να έχω.

Στη σκηνή σου τα δρώμενα είναι σκιές.

Μάταια τις μπερδεύεις με αλήθεια.

Γοητευμένος από το θέατρο σκιών γίνεσαι ο ίδιος μια σκιερή φιγούρα.

Άλλοι σε κινούν, άλλοι σου δίνουν υπόσταση.

Τα λόγια σου φωνή αλλότρια.

Και το χειρότερο;

Ούτε που το καταλαβαίνεις.

Απόλαμβανεις εκεί το χειροκρότημα αυτών που σε βιάζουν.

Μα κάποτε τα φώτα θα σβήσουν...