Δούναβης

Τα φώτα της πόλης απλώθηκαν
απ' άκρη σ' άκρη
σαν μικρά φαναράκια
που υπενθυμίζουν στα νερά να κυλούν
και στους περαστικούς να ονειρεύονται

Σταθήκαμε κι εμείς εκεί
όταν το ποτάμι ξυπνούσε
για να παρασύρει
τα πλεούμενα καραβάκια στην αγκαλιά του,
ρουφώντας όλο το φως που υπήρχε

ήμασταν έτοιμοι κι εμείς να ακολουθήσουμε
αυτό το χρυσογάλανο σμίξιμο
να ενωθούμε με την αιώνια επανάληψη του καθημερινού τοπίου
που ζει χωρίς μνήμη

Αλήθεια,

για μια στιγμή,

πιστέψαμε πως αυτό ήταν δυνατό.