Σε εκείνον

Κάποιες φορές ήταν μια μελωδία,
ένα πρόσωπο που σου έμοιαζε
Κάποιες άλλες
ήταν απλά η φαντασία μου
Διέσχιζες με το μαύρο σου παλτό κάποιο σοκάκι της πόλης με χέρια ορθάνοιχτα
Ή στεκόσουν στην απέναντι αποβάθρα, χαμογελώντας μου συνένοχα


Ο κόσμος μου έπρεπε να βγει από την τροχιά σου
έπρεπε να πλαγιάσω με την σκέψη σου και να τη νικήσω
έπρεπε να αντικρίσω άλλα από των ματιών σου χρώματα


Έτσι,
καρφίτσωσα την ιστορία μας σαν παράσημο αλλοτινών εποχών
και γαλήνεψα...


Και να που τώρα σε κρατώ κάτι στιγμές σαν και τούτη
το πνεύμα σου ταιριάζει εδώ, οπως η δική μου καρδιά°
τυλιγμένοι στις γενέθλιες λέξεις μας
δημιουργούμε ξανά


Στο ολόφωτο φοντο του νέου μας κόσμου
ο κόπος μας προσώρας δικαιώνεται.








Σχόλια