Το χρώμα στο φόρεμά σου
ξεθύμανε
τα πόδια σου πατούν στο χώμα
μα περπατούν στην ουτοπία
και περπατούν...
θα προλάβεις άραγε την ομορφιά του χρόνου
να ξεπροβάλει στο τέλος του δρόμου;
Στη δύση του ακμάζει
η άγρια ορμή της νιότης σου
οι φωνές παράταιρες
αντιπερισπασμοί
στην ύπαρξη σου
Είναι
το χρώμα της πατίνας
τα άδεια λιμάνια
το πράσινο βουνό και η λευκή θάλασσα
το ιπτάμενο φιλί
η σκιά του δένδρου
ή τα λαμπιόνια της πόλης
η γήινη φαντασία
το μαγεμένο βιολί
και η ακούραστη ματιά του
ό,τι κράτησες
στη μνήμη
στη λήθη
ό,τι άφησες
ας είναι εκεί
τα κομμάτια σου
θρυμματίζονται
και ενώνονται
σε μία ατέρμονη εναλλαγή
Είναι που καίει ακόμη το άστρο σου.
Σχόλια