Σε κάποιο όνειρο βρέθηκε ξανά στις όχθες του ποταμού που αγαπούσε. Είχε ξαπλώσει στο φρεσκοβρεγμένο χώμα και ρέμβαζε. Ο ουρανός σχημάτιζε αιθέρια σχήματα, το νερό στην κοίτη του κυλούσε ρυθμικά, ο ήχος του γαλήνευε τη ψυχή της. Ένιωθε την ανοιξιάτικη αύρα να δροσίζει κάθε ίνα του κορμιού της. Ο άνεμος αγκάλιαζε τα μαλλιά της που πάλλονταν στη γη.
Εκεί τη συνάντησε ένα παιδί. Τη ξύπνησε από τις σκέψεις που έψαχναν να βρουν καταφύγιο. Φώναξε το όνομα της και την πλησίασε.
Το παρατηρούσε καθώς στεκόταν δίπλα της. Κάτι της θύμισε αμέσως το πρόσωπό του. Ήταν ευγενικό,όμορφο,καθαρό. Ήταν αθώα προσωπογραφία ενός αγοριού που κάποτε ήξερε.Της πρόσφερε λέξεις που καρτερούσε να ακούσει, όχι για τα περασμένα ούτε γι'αυτά που θα έρθουν, λέξεις που είχε ανάγκη για το τώρα. Της ζήτησε να διασχίσει το παγωμένο νερό και να περάσει απέναντι, ήταν το παιχνίδι τους. Εκείνη το εμπιστεύτηκε. Πέρασε το ποτάμι όσο πιο γρήγορα μπόρεσε, αψήφησε την ορμή του και το άγνωστο περιεχόμενό του. Με μια ανάσα άφησε πίσω της τη μικρή συντροφιά της.
Όταν στράφηκε ξανά προς την άλλη πλευρά του ποταμού αντίκρυσε το μεγάλο αγόρι που της θύμιζε το παιδί. Υπήρχε μόνο εκείνος πια. Είχε μεταμορφωθεί στο αγόρι που την επιθύμησε,στο αγόρι που τη ξέχασε,στο αγόρι που έφυγε... Άρχισε να τον καλεί κοιτώντας τον έντονα. Ήθελε να του μιλήσει, ήθελε να τον αγγίξει. . Αυτός όμως δεν έδειχνε ούτε να τη βλέπει ούτε να την ακούει...
Δε μπορούσε πια να περάσει ξανά στην απέναντι όχθη, ήταν πλέον αδύνατο...το νερό είχε γίνει βίαιο, οι δυο στεριές έμοιαζαν πιο μακρινές από πριν.Την κατέκλυσε θυμός και πόνος. Την είχε ξεγελάσει και πάλι...
Κι όμως προσπάθησε από απόσταση να του διηγηθεί όλες τις ιστορίες που έφτιαξε με την αθώα του μορφή. Φώναξε με όλη τη δύναμη που είχε ό,τι ποτέ της δεν είχε πει. Άνοιξε την καρδιά της σε μια παγωμένη φιγούρα προερχόμενη από τις αναμνήσεις της.
Με μια ελπίδα.
Μήπως εκείνος θελήσει να γίνει το αγόρι που μετάνοιωσε, το αγόρι που νοιάστηκε...
Ίσως κι εκείνος να ήθελε να ξαναγίνει το παιδί που εκείνη γνώρισε.
Εκεί τη συνάντησε ένα παιδί. Τη ξύπνησε από τις σκέψεις που έψαχναν να βρουν καταφύγιο. Φώναξε το όνομα της και την πλησίασε.
Το παρατηρούσε καθώς στεκόταν δίπλα της. Κάτι της θύμισε αμέσως το πρόσωπό του. Ήταν ευγενικό,όμορφο,καθαρό. Ήταν αθώα προσωπογραφία ενός αγοριού που κάποτε ήξερε.Της πρόσφερε λέξεις που καρτερούσε να ακούσει, όχι για τα περασμένα ούτε γι'αυτά που θα έρθουν, λέξεις που είχε ανάγκη για το τώρα. Της ζήτησε να διασχίσει το παγωμένο νερό και να περάσει απέναντι, ήταν το παιχνίδι τους. Εκείνη το εμπιστεύτηκε. Πέρασε το ποτάμι όσο πιο γρήγορα μπόρεσε, αψήφησε την ορμή του και το άγνωστο περιεχόμενό του. Με μια ανάσα άφησε πίσω της τη μικρή συντροφιά της.
Όταν στράφηκε ξανά προς την άλλη πλευρά του ποταμού αντίκρυσε το μεγάλο αγόρι που της θύμιζε το παιδί. Υπήρχε μόνο εκείνος πια. Είχε μεταμορφωθεί στο αγόρι που την επιθύμησε,στο αγόρι που τη ξέχασε,στο αγόρι που έφυγε... Άρχισε να τον καλεί κοιτώντας τον έντονα. Ήθελε να του μιλήσει, ήθελε να τον αγγίξει. . Αυτός όμως δεν έδειχνε ούτε να τη βλέπει ούτε να την ακούει...
Δε μπορούσε πια να περάσει ξανά στην απέναντι όχθη, ήταν πλέον αδύνατο...το νερό είχε γίνει βίαιο, οι δυο στεριές έμοιαζαν πιο μακρινές από πριν.Την κατέκλυσε θυμός και πόνος. Την είχε ξεγελάσει και πάλι...
Κι όμως προσπάθησε από απόσταση να του διηγηθεί όλες τις ιστορίες που έφτιαξε με την αθώα του μορφή. Φώναξε με όλη τη δύναμη που είχε ό,τι ποτέ της δεν είχε πει. Άνοιξε την καρδιά της σε μια παγωμένη φιγούρα προερχόμενη από τις αναμνήσεις της.
Με μια ελπίδα.
Μήπως εκείνος θελήσει να γίνει το αγόρι που μετάνοιωσε, το αγόρι που νοιάστηκε...
Ίσως κι εκείνος να ήθελε να ξαναγίνει το παιδί που εκείνη γνώρισε.
Σχόλια