Χωρίς απάντηση

Συνήθιζε να γράφει τις στιγμές του

τώρα
διαβάζει τις σκοτεινές πτυχές ενός ονείρου
που γράφτηκε από μία αόρατη δίνη
με ζωντανά δάκρυα

το υποκείμενο πονά
κατηγορούμενο και πάλι
το αντικείμενο σύστοιχο του παραλόγου
οι προθέσεις αγνοούνται
οι λέξεις μπερδεύονται και αλλάζουν μορφή
μεγενθύνονται, παρερμηνεύονται
Τελείες-ανάσες σωτήριες και υστερα
Κεφαλαία η θλίψη επιστρέφει
δίχως νόημα
δίχως συνοχή
δίχως συνεκτικότητα

Και αναρωτιέται
που κρύφτηκε το <<είναι>> του
τη στιγμή που ένιωσε να το κρατά σφιχτά
έτοιμος να το απογειώσει

Γιατί βυθίστηκε στο σκοτάδι μιας ιδέας
που παραλληρεί εμμονικά αντιθέσεις

όταν χωμένος σε ψευδαισθήσεις
αφήνει την αλήθεια να τον προσπεράσει
και την υποψία να τον φθείρει

,φοβάμαι,

ανεπανόρθωτά;

Η υπομονή εξαντλείται
σε ατέρμονα και άσκοπα διλήμματα
κι αν είναι υπαρκτά;

ο πόνος φωλιάζει στα δευτερόλεπτα
γίνεται
ένα με το σώμα
ένα με τη ψυχή

αποκτά πρόσωπο
αποξενώνει και απομονώνει

η σκέψη πληγώνεται εσωτερικά
και
η ματιά πληγώνει ότι αγάπησε

Πότε θα γράψει ξανά μια νέα σελίδα;

Σε ένα ολόφωτο σύμπαν γιατί να χάνει τη δυναμή του ό,τι θα μπορούσε να λάμψει;;

Η απάντηση θα γραφτεί μόνο από εκείνον.