Πνιγομαι. Θελω να ουρλιαξω.
Ειναι η απεγνωσμενη κραυγη των ονειρων μου.
Η φωνη που δεν ακους.
Δε θα προσποιηθω.
Βαρεθηκα να λεω λιγοτερα απο'οσα σκεφτομαι...
να κανω λιγοτερα απ'οσα μπορω.
Να στηνομαι σαν αμιλητο και ακουνητο στρατιωτακι.
Να ακουω τις ανοησιες και να σωπαινω.
Μετρημα στις λεξεις και στα συναισθηματα.
Το σιχαθηκα.
Δε θα γινω στα ματια μου μια ξενη
για σενα, για σας...
Και για μενα ;
Οχι πια.
Οτι δεν εχω τωρα και ζητω καποτε θα γινει δικο μου.
Οτι αγαπαω θα παλεψω να μεινει για παντα διπλα μου.
Οτι πιστευω θα το υποστηριζω.
Ηρθε η στιγμη να τολμησω το απιαστο
και ας μη το εχω ποτε!
Εναγωνιως ψαχνω ,συμπεραινω, αυτοαναιρουμαι.
Συγχυση.Ας ειναι...αντανακλα το πολυπλευρο.
Σχόλια