Βραζει μεσα της συναισθημα ατοφιο ...
παθος και πονος...που κρυβει καιρο σε ενα συρταρι ξεθωριασμενων αναμνησεων.
Για σενα...που δεν μπορεσες ποτε να εισαι διπλα της.
Για σενα...που ακομα σε ψαχνει.
Κι ας δε της μιλησες ποτε αληθινα...κι ας δεν σταθηκες ουτε μια στιγμη να ακουσεις τους χτυπους της καρδιας της.
Οχι, δεν θα λυγισει. Το υποσχεθηκε.
Κι ομως βουλιαζει σε σταγονες δακρυα...ψευτικα, ξενα, δειλα.
Γιατι την εκανες να ξεχασει τι σημαινει αληθινο ενδιαφερον.
Δεν της αξιζεις.Τα φαινομενα ξεγελουν τους ονειροπολους...και αυτη δεν ειναι πια.
Ανοιξες την πορτα...και εφυγες. Αλλα ξεχασες να κρατησεις σφικτα μια ψυχη ευθραυστη σαν πορσελανη.
Ισως φοβηθηκες τον πονο που θα βιωνες
οταν θα αντικρυζες μεσα της...τη δικη σου αδυναμια, ανανδρε!
Την αδειασες , τη γυμνωσες απο καθε ειλικρινη προθεση χωρις καμια τυψη.
Αλλα ετσι ξερεις εσυ...
Ετσι σε μαθανε.
Σε τι να πιστεψει πια ρε;
Στο τιποτα που της χαρισες ολοψυχα;
Η' σε κατι καινουριο, που μοιραια θα την πληγωσει ξανα;
Καποια στιγμη ισως καταλαβεις...ναι. Ισως κοιταξεις στον καθρεφτη σου και δεις την καταντια σου.
Ισως και οχι.
Σχόλια