θέλω να τα νιώσω.
Φωτιές ανάψαν και σβήσαν σε μια στιγμή
που δεν μπόρεσε να γίνει ανάμνηση
...και
όμως εγώ θυμάμαι... ακόμη.
Ανείπωτες
λέξεις θροΐζουν στα αυτιά μου σαν αγέρι ολοζώντανο... ψιθυρίζουν μαγικά κόλπα
που ποτέ
δεν θα μάθω... ακόμα κι αν τα τολμήσω.
Κι ένα βαθύ φεγγάρι που όλο ψάχνω να το
δω κατάματα , χωρίς να με ξεγελάσει... τίμιες δουλειές .
Και
ξαφνικά όλα σκορπίζουν και χάνονται...
τρίζει συθέμελα ό,τι ο τετραπέρατος νους
δημιούργησε...
και μένω
μόνη σε μια βουβή πραγματικότητα…
τόσο βουβή, όσο μια φωνή που δεν θα
ακουστεί ποτέ.
Μα τι
περίμενα;
Τα όνειρα παραμένουν όνειρα.
Σχόλια
μη λυπασαι....
για ονειρα μαγικα που θα θελες να μπορουσαν να γινουν η αληθεια σου....
ετσι κι αλλιως
ποιος τολμησε να κοιταξει το φεγγαρι καταματα???
κανεις.....
κανεις δεν θα αντεχε το φως.....
Mαγια μου γλυκια
με κανεις περηφανη μικρη μου ποιητρια....
γραφεις μ ενα τροπο πραγματικα υπεροχο...
σε διαβαζω
να το εχεις υποψη..