Κοίταξε με. Τι βλέπεις;
Πόνο, δισταγμό, φόβο;
Κοίταξέ με. Τι νιώθεις;
Αγάπη, πάθος ή κενό;
Πες μου.
Δεν με κοιτάς... Γιατί
δειλιάζεις;
Δεν αξίζω ένα σου τόσο δα
βλέμμα;
Θυμήσου κάτι πορτοκαλί και
γαλάζια ηλιοβασιλέματα...
σαν μαγεμένοι στεκόμασταν
και
λέγαμε... εμείς για πάντα
μαζί.
Πόσο μακρινές φαντάζουν αυτές
οι αληθινές στιγμές....
Τα πρόσωπα μας στη μνήμη μου
έχουν θολώσει...
μοιάζει σαν να μην ήμασταν εμείς...
Τόσο πολύ αλλάξαμε που δεν αναγνωρίζουμε
πια ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό;
Γίναμε ξένοι... και ούτε μια
ματιά δεν μπορείς να μου χαρίσεις πια από τα χαμένα σου μάτια που τόσο λάτρευα.
Γιατί;
Μήπως φοβάσαι να αντικρίσεις
αυτό που έγινες ή δεν τολμάς να δεις τον παλιό σου εαυτό
που ξέχασες;
Κοίταξέ με. Μου το χρωστάς. Μη
γυρνάς το κεφάλι...
...σε μισώ. Η οργή μου είναι
ανεξέλεγκτη.
Σε χτυπώ με ό,τι δύναμη έχω...
μα πόσο αλήθεια σ’ αγαπώ!
Σχόλια