Οι ψυχές


Με αγγίζουν, με φοβίζουν τα παγωμένα δάκρυα των ψυχών
που ζουν ενώ στη πραγματικότητα πεθαίνουν λίγο λίγο ...
Αυτά τα δάκρυα κυλούν, καθώς αυτές θυμούνται το παρελθόν τους
και καρτερούν το αβέβαιο μέλλον τους
εγκλωβισμένες σε ένα βουβό πύργο που λέγεται ζωή...

Κρυώνουν, πονούν και αναπολούν την αγάπη που όμως δεν τους άνηκε πότε.
Δεν ξεχνούν όσο και αν προσπαθούν , δεν κοιμούνται όσο κ αν κλείνουν τα βλέφαρά τους.
Αδυνατούν να  αισθανθούν ξανά τη χαρά που έχουν αφήσει πίσω τους...αν πραγματικά την ένιωσαν ποτέ.

Προσεύχονται μάταια ,
καθώς πέφτουν στον ατελείωτο κενό της μοναξιάς τους...
το φεγγάρι από το βρεγμένο τζάμι δείχνει τόσο ψυχρό
και ο ήλιος χάνεται μέρα με την μέρα στο βαθύ σκοτάδι...

Τις ακούω, τις νιώθω ,κι όμως δεν κάνω τίποτα,
απλά τις προσπερνάω, εύκολα αλλάζω πλευρά στη δυστυχία
και γελάω δυνατά και ειρωνικά...με ποιο δικαίωμα ;

Γίνομαι κ εγώ υποκρίτρια. Η αλήθεια μου
ξεθωριάζει όπως το παλιό τετράδιο με τις γραμμένες αναμνήσεις
ενός ευτυχισμένου......

(ποιήμα γραμμένο στη Β γυμνασίου, ωστόσο φαντάζει επικαιρο)

Σχόλια

Ο χρήστης Ramonius είπε…
Πρωιμη Μαγια.Εξαισια ταυτοχρονα.
Ο χρήστης Μάγια είπε…
σε ευχαριστω Βασιλη! Ωστοσο εχω κανει και ορισμενες διορθωσεις απο τοτε...