Αντεύχομαι-Κική Δημουλά

Έχω πολλά ράμματα για τη γούνα αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε.

Ό,τι τάχα ήρθε αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε,με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε λέει ο λόγος που την προσπέρασα. Άλλοτε πάλι, επιμένει πως ήρθε, στάθηκε λέει έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα μπει ήδη μέσα, είχε τη διάθεση να πετάξει από το παράθυρο και να μπει, αλλα ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε. Άλλη δικαιολογία τραβηγμένη απο τα μαλλιά, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της  και δεν με άκουσε ή οτι χτύπησα πολύ δυνατά τη πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε, και τι ψεύτρα, θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή πόρτα και βλέποντας με να καθυστερώ, συμπέρανε ότι το λάθος μου βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.

Μου εχει απαριθμήσει μία μία τις στιγμές που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο το φόβο που είχα μη τις χάσω...

Βλέπεις; μου λέει η κουτοπόνηρη, αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ' ένοιαζε; Άρα ήρθα. 

Αμέτρητες οι φορές που είπαμε να συναντηθούμε σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων, είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως, κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί. Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της, ή και μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα με τις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δεν φταίει αυτή. 

Είδα και έπαθα να μην εχω την ανάγκη της. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου λεει συγχαρητήρια, πως αυτο ακριβώς, οτι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ΕΥΤΥΧΙΑ! Άπιαστη σου λέω.